We leven in een geglobaliseerde samenleving waarin terreur overal kan toeslaan. Mensen vrezen voor hun veiligheid en willen bescherming. Technologische vooruitgang claimt hiervoor te kunnen zorgen. De staatsveiligheid krijgt van de NSA gedetailleerde informatie dankzij hun gesofisticeerde analyse van mailverkeer. Drones kunnen de politie helpen om vanuit de lucht te surveilleren. Camera’s met gezichtsherkenningstechnologie kunnen de veiligheidsdiensten laten weten wie zich waar bevindt.

Deze verhoogde veiligheid heeft echter een prijs die niet enkel betaald wordt met belastinggeld, maar ook met een deel van onze privacy. Veiligheidsdiensten zien het mailverkeer tussen een getrouwde man en zijn minnares en de politieagent ziet zijn zonnende buurvrouw. De afweging moet dan ook gemaakt worden tussen veiligheid en privacy.

Er is bovendien nog een tweede privacyconflict. Het recht op privacy en het recht op informatie zijn cruciale begrippen die beschermd moeten worden. Maar wat als deze conflicteren? Heeft een moeder van twee het recht informatie op te eisen of er een veroordeelde pedofiel in haar buurt woont? Of heeft deze pedofiel het recht op zijn privacy? Onze informatiesamenleving komt in dat geval in aanvaring met ons fundamenteel samenlevingsprincipe van privacy.

En wat met mogelijke commerciële misbruiken van onze gegevens? Is daar voldoende democratische controle op door de overheid? En controleert er eigenlijk iemand of de overheid geen misbruik van haar bevoegdheid maakt?

Of misschien moeten we op zoek naar tussenoplossingen? Waarom wordt er bijvoorbeeld niet gewerkt met een 'digitale zwarte doos' waarin allerlei persoonsgegevens worden geregistreerd, maar die enkel kan worden 'geopend' indien er zich een ernstig incident heeft voorgedaan?

Hoeveel privacy wil jij inboeten voor een hogere veiligheid? Waar ligt de grens? Waar kies jij voor?

 

Jean-Jacques De Gucht & Frederick Vandeput