Elke burger heeft het recht zijn of haar eigen levenspad uit te stippelen, daar zijn we het als liberalen allemaal over eens. Burgers vormen samen echter ook een maatschappij en hebben een verantwoordelijkheid ten aanzien van elkaar. Wat als een burger er voor kiest niet geëngageerd te zijn? Kan de samenleving hem dan verplichten zich wel te engageren? Of heeft hij het recht lui te blijven, ten koste van de samenleving?

En wat als deze burger de mogelijkheden heeft om een uiterst waardevolle bijdrage aan de samenleving te leveren, zoals pakweg een gevaarlijke ziekte uit de wereld helpen. Moeten we hem dan verplichten om dit talent te ontplooien en zo de samenleving te helpen?

Op zich al een moeilijk dilemma, maar hoe zit het als je beslist om op kosten van de samenleving lui te zijn. Waar past de werkloosheidsuitkering in dit verhaal? Vanaf wanneer heeft iemand opnieuw de plicht een job te aanvaarden, ook al is het een job onder zijn/haar niveau?

Of verder, als je voldoende middelen hebt en beslist niet te werken. Heb je dan nog recht op steun na een tegenslag? Of is dat dan je eigen verantwoordelijkheid?

Of als je beslist je studies niet au serieux te nemen en hierdoor je jaar moet overdoen, terwijl de samenleving wel opdraait voor de kosten van je studies. Is (relatief) kosteloos studeren dan nog steeds een verworven recht? Mogen we studenten pamperen, zodat ze kunnen luieren? Of moeten we manieren zoeken om meer engagement te stimuleren.

Waar kies jij voor?

Jean-Jacques De Gucht & Frederick Vandeput