Solidariteit is een cruciaal begrip in onze samenleving. Je wordt verwacht solidair te zijn met je teamgenoten tijdens een sportwedstrijd. Je bent solidair met kinderen in Afrika die gestoken worden door malariamuggen. En van ons, als leden van de jongere generatie, de ‘millenials’, wordt verwacht dat we solidair zijn met de oudere generatie, de ‘babyboomers’. Maar hoe ver mogen verwachtingen reiken? De leefbaarheid van solidariteit is namelijk afhankelijk van reciprociteit; van wederkerigheid. De vraag is of de verschillende generaties het gevoel hebben dat hun solidariteit evenredig beantwoord wordt. De oplopende spanningen tussen de verschillende generaties vandaag de dag doen vermoeden van niet. Het pensioendebat is hiervan de meest recente exponent.

De jongere generatie vreest dat zij, minder in aantal dan de babyboomers, de opgebouwde staatsschuld zullen moeten aflossen en tegelijk de beloofde pensioenen afbetalen, de sociale zekerheid overeind houden en de gezondheidszorg betaalbaar houden. Dit terwijl de oudere generatie haar verworven rechten wil behouden. De kritiek van de millennials reikt bovendien verder dan enkel het pensioendebat. Waarom moeten gepensioneerden gratis met de bus rijden? Waarom wordt loon uitgekeerd op basis van anciënniteit? Tenzij de babyboomers solidair mee langer aan het werk gaan, zo meent de jongere generatie, zal het onmogelijk zijn dit alles te dragen.
De spanningen tussen de generaties lopen op. Een mogelijke oplossing is dan om te kiezen voor intragenerationele solidariteit waarbij elke generatie opdraait voor het vastleggen van de eigen leeftijdsgrens, maar ook voor het betalen van de eigen pensioenen.

Thomas Jefferson zei ooit: ‘We may consider each generation as a distinct nation, with a right, by the will of its majority, to bind themselves, but none to bind the succeeding generation, more than the inhabitants of another country.’

Intergenerationele solidariteit of intragenerationele solidariteit?

Waar kies jij voor?

Jean-Jacques De Gucht en Frederick Vandeput